Sylvia Visser

‘Ben jij bang voor de oorlog of zijn jouw vrienden dat?’

De studente keek mij verbaasd aan. ‘Daar zijn wij helemaal niet mee bezig.’

‘Dat was in het nieuws vanochtend ‘, zei ik.

‘We zijn wel bang dat we dan weer niet op stap mogen.’

Tja, die angst begrijp ik als je je hele studententijd in eenzame coronaopsluiting hebt gezeten.

Bij nader onderzoek bleek het nieuwsbericht over middelbare scholieren te gaan. Dat kon de studente wel plaatsen: met maatschappijleer en met andere vakken spreek je op school over wat er in de wereld speelt. Scholieren denken veel meer na over de oorlog dan studenten.

 

Tijdens ieder nieuwsbericht word ik geconfronteerd met de oorlog. En ja, het maakt me bang. De vreselijke beelden van de oorlog in Oekraïne zijn een messteek in mijn hart. De talloze lijken die op straat liggen en in massagraven of nog in flatgebouwen verstopt. Waar Poetin toe in staat is, doet me sidderen. Biologische wapens, chemische wapens, cyberaanvallen schuwt de man niet. En het angstigste vind ik nog: de kerel beschikt over kernwapens. Je moet er niet aan denken wat er gebeurt als Amerika en het hele rijke westen zich er echt mee gaan bemoeien. Meer dan met wapenleveranties en economische sancties. Of dat Poetin de westerse hulp aan Oekraïne om wat voor reden dan ook niet langer pikt. Poetin maakt rare sprongen.

 

Tijdens mijn vakantie in 2017 naar Rusland was ik aangenaam verrast over het Russische volk. Wat een prettige mensen zijn dat! Door alle negatieve berichtgeving over Rusland was mijn beeld over de Russen erg vertekend. Diep onder de indruk was ik van de kunst, de architectuur, de kerken, de Fabergé-eieren, het ballet, het heerlijke eten, de wodka, de bonbons, de kaviaar en bovenal van de sympathieke, behulpzame mensen. Wist ik veel dat mijn slechte beeld over Rusland slechts gerechtvaardigd was over één man.