Antonia Saman (1970) schrijft korte verhalen en gedichten met eigen fotografie op To - verhalen. Op Pixels & Poems maakt ze fotogedichten in samenwerking met fotografe Silvi de Lange. Antonia is opgegroeid in Zeeland. Ze is moeder en ze leeft samen met haar gezin en ze is bijna twintig jaar werkzaam als docente Nederlands. In 1994 rondde ze een universitaire studie af (literatuurgeschiedenis) en ook haalde ze eerstegraads lerarenbevoegdheden Nederlands en CKV1. Schrijven is een van haar passies.
Vrijheid
Antonia Saman
gastblog
8 september 2015
Op de parkeerplaats bij Bonifacio op Corsica stonden we op een hete zomernamiddag in een lange rij. De temperatuur was pittig opgelopen tot een graadje of vijfendertig. Hollandse Henk stond vooraan. Hij was elf euro en twintig cent verschuldigd. Hij stopte er een briefje van twintig in. Het geld werd opgeslokt, maar de parkeerkaart werd niet meer uitgeboerd en Henk werd narrig.
“Ouiii?” “Paolo hier, luister!” Zweet gutste van z’n koffiebruine bovenlijf. Amai. De verbinding werd verbroken. Er klonk gevloek in minstens vijf talen. We zaten klem. “Ouiii?” “Waar zit u, meneer? In Parijs?” Na wat gesteggel of Hollandse Henk wel echt had betaald klonk het in koor: “Hij blokeeeeeert!”
Plotseling gebeurde er iets merkwaardigs. Iedereen begreep, dat we met z’n allen tegen één waren, in de dampende parkeerplaatsarena tegen het onzichtbare tirannetje met z’n koudijzeren onbegrip. Henk begon te draven naar zijn Volvo, Heinz marcheerde naar de Opel, Achmed leidde zijn familie naar de Mercedesbus en Jacques, Michelle en les enfants sprintten naar hun Citroën. Meneer T. onze dochters en ik volgden vite vite hun voorbeeld. Jean, Luc en Paolo hielden met vereende krachten een slagboom omhoog. Het was duidelijk erg zwaar, want bij elke auto moesten ze het ding laten zakken en opnieuw optillen. Het kastje bij de slagboom begon er van te roken. Ik keek omhoog, maar zag nog geen helikopters.
“Vive la France!” zwaaide Michelle. “Corsica Liberta!” schalde Paolo, hij hield een vuist in de lucht en liet bijna de slagboom vallen op een motorklep en steeds weer tilden de mannen de loodzware slagboom op, ongeacht kleuren van de nummerborden!
Later zagen we Henk nog wandelen. “Hij is wel z’n twintig euro kwijt…”. Henk mag trots zijn, dat hij meebetaalde aan onze vrijheid, want zelfs in een onbenullig vakantieverhaaltje blijft onze vrijheid immer onbetaalbaar kostbaar.