Sylvia Visser

Het raakt je in het diepst van je ziel. Schijnbaar uit het niets. Opeens kun je soms geïnspireerd raken door iets of iemand. Door wat diegene zegt, doet of creëert. Gestimuleerd om ook iets te verwezenlijken, te maken, te doen. Om niet langer achterover te leunen. Op raadselachtige wijze wordt een gevoelige snaar geraakt die jou beweegt eveneens in actie te komen. Dat gebeurde mij deze week bij het lezen van een stuk uit het AD. Een artikel over een vriendin van mijn zusje. Ik kende haar verhaal natuurlijk al, maar niet eerder had het me zo geraakt.
                Froukje van den Berg kreeg twee tweelingen van inmiddels vijf en acht jaar. Het oudste kind, Noud, kwam gehandicapt ter wereld als gevolg van een medische fout. In plaats van haar boosheid te richten op de falende arts, nam Froukje het zichzelf kwalijk. Ze had tijdens de zwangerschap moeten luisteren naar haar eigen gevoel dat er iets mis was. Ze had voor haar zoon moeten knokken en niet blind moeten vertrouwen op de arts. Ze beloofde Noud in het vervolg wel voor hem te vechten en hem alles te geven wat hij nodig heeft. Tot op heden is haar dat gelukt, maar nu loopt ze tegen haar eigen grenzen aan. Een hulphond zou Noud enorm helpen. Bij handelingen zoals het aantrekken van een jas. Maar ook als hij weer een epileptische aanval krijgt. Zo’n hulphond voelt een aanval aankomen en kan dan iemand waarschuwen. Van de zorgverzekeraar krijgt Noud echter geen hulphond. Kinderen komen niet in aanmerking.
                Maar Froukje is vastbesloten haar belofte aan Noud in te lossen. Ze zal hem alles geven wat hij nodig heeft. Nu kost zo’n hond maarliefst 20.000 euro en Froukje beschikt niet over die financiële middelen. Daarom besluit ze geld in te zamelen. Via de Facebookpagina Help Noud aan een hulphond kunnen mensen geld doneren, maar er is nog een lange weg te gaan. Ik bewonder de kracht waarmee Froukje vecht voor haar zoon en hoop dat ze Noud binnenkort alles kan geven wat hij nodig heeft. En dat ze andere mensen zal blijven inspireren.