Sylvia Visser

Mijn wens is verhoord maar de beperkende factor ‘in de slaapkamer’ is kennelijk niet doorgekomen. Heerlijk vind ik het af en toe de touwtjes uit handen te geven. Alle controle los, even hoef ik niks te bepalen. In de slaapkamer dan. Nu lig ik echter opeens permanent in een bed in de huiskamer en ben ik voor alles afhankelijk van anderen. Vreselijk vind ik het dat ik geen controle heb over mijn eigen leven. En helaas is mijn tijd in bed nu nog wat verlengd omdat de decubituswond op mijn stuit verslechterd is.

 

Woedend was ik en verdrietig toen ik in het ziekenhuis hoorde dat de wond verslechterd was als gevolg van verkeerde wondzorg. In plaats van 0,6 cm diep drie weken geleden, was de wond nu 1,6 cm diep. Ruim twee maanden lang ging de wond met de dag vooruit. Ik deed er dan ook alles aan: wisselliging en veel eiwitten eten. Hoe kon het dat dat opeens geen effect meer had? Ik snapte er niks van en was verdrietig. De wondverpleegkundige van het ziekenhuis legde me uit dat de thuiszorg te veel wondmateriaal in de wond had gestopt toen de wond kleiner was geworden. Daardoor kon die niet verder sluiten. En werd zelfs dieper. Maar vergeef het hen, ze weten niet wat ze doen.

 

De gevolgen voor mij zijn echter heel heftig. Door deze medische misser duurt het weken langer voor de wond sluit en voor ik dus uit bed mag. Inmiddels heb ik mijn beklag gedaan bij de thuiszorg en hebben zij contact gehad met de wondpoli van het ziekenhuis. De thuiszorg vraagt nu na ieder ziekenhuisbezoek ook nog mondeling uitleg aan het ziekenhuis. Hopelijk voorkomt dit toekomstige verslechtering van mijn wond door verkeerde wondzorg. Bevoegd blijkt niet hetzelfde als bekwaam.