Bijna zweven
verhaal
23 mei 2022
‘Jij loopt niet, jij schrijdt.’
Zijn woorden klonken direct weer in haar oren toen ze hem in de warme lentezon zag zitten op het terras. Altijd was ze zich af blijven vragen wat er dan zo anders was aan haar lopen dan aan het lopen van andere mensen. Schrijden klonk wel heel elegant, bijna zweven. Hij was dan ook smoorverliefd op haar toen.
Zeker twintig jaar had ze hem niet meer gezien. Logisch, zij was na haar studententijd verhuisd naar de andere kant van het land. Ze was opgeslokt door het werkende leven en kwam nooit meer in haar studentenstad. En nu zat hij hier opeens. In haar stad. In haar leven. Ze wist zich geen houding te geven met al die tasjes vol kleding en lingerie. De laatste keer dat ze hem zag, had ze ook net nieuwe lingerie gekocht.
Het tasje met ‘Lincherie’ in haar rechterhand schreed ze in zijn richting. Naast hem zaten een vrouw en twee kinderen.
‘Goedemiddag’, zei ze. Haar hart klopte in haar keel.
Zijn ogen gingen over haar lijf en bleven even haken bij het tasje in haar rechterhand. Ze wist dat hij hetzelfde dacht. Hij ontweek haar ogen.
‘Goedemiddag, mevrouw’, zei hij.
Ze sloeg haar ogen neer.
‘O pardon’, zei ze. ‘Ik dacht dat u iemand anders was.’
Lees ook:
