Elke woensdag blogt Sylvia Visser op pittige wijze en met de nodige zelfspot.
Niet mijn smaak maar wel charmant dat hij de fles bubbels meenam. Ik dronk gezellig een glas champagne mee. De man had geld, dat liet hij aan alles merken. Hij vertelde over de dure Loewe-televisie en -soundset die hij thuis had. Ook informatie over het alarmsysteem en de kostbare verlichting op zijn huis liet hij niet achterwege. O ja, en laat ik de vele huizen die hij bezat en verhuurde, niet vergeten. I was totally not impressed. Ik legde de Duitser uit dat we zo iemand in het Nederlands een Häuschenmilcher, een huisjesmelker noemen.
Laten we een wedstrijdje doen wie het meeste ongeluk heeft gehad de laatste jaren. Mijn gezondheid ging achteruit, mijn ex-man bedroog me een jaar lang met een ander, ik belandde permanent in een rolstoel door een blessure op een revalidatiecentrum, ik ging scheiden, ik moest verhuizen, ik kreeg een rebound-relatie met een man die me mishandelde, ik kreeg decubituswonden en overleefde dat twee keer ternauwernood ...
Het moment suprême. Op Goede Vrijdag ontving ik een dikke, aangetekende brief van het aartsbisdom Utrecht. Ruim anderhalf jaar had ik op dit bericht gewacht. Mijn vingers trilden, van de zenuwen kreeg ik de envelop nauwelijks open. Ik had het geduld niet het enorme pakket helemaal door te nemen. Ik wilde het oordeel weten.
Één man
6 april 2022
‘Ben jij bang voor de oorlog of zijn jouw vrienden dat?’
De studente keek mij verbaasd aan. ‘Daar zijn wij helemaal niet mee bezig.’
‘Dat was in het nieuws vanochtend ‘, zei ik.
‘We zijn wel bang dat we dan weer niet op stap mogen.’
Tja, die angst begrijp ik als je je hele studententijd in eenzame coronaopsluiting hebt gezeten.
​