Lees ook:
De Koude Oorlog II
blog
20 mei 2015
‘Ich bin ein Ost-Berliner’, sprak een Duitse man trots in een buurtkroeg, een echte Oost-Duitse Kneipe. Pas nu ik de Berlijnse Muur heb gezien, kan ik me een voorstelling maken van de families die binnen een nacht gescheiden werden. Geliefden, broers en zussen die over de Muur naar elkaar zwaaiden. Hoe alleen de vogels nog van Oost- naar West-Berlijn vlogen. Als meisje van negen zag ik in 1989 op het Jeugdjournaal de Val van de Muur. Mensen sloopten de Muur en renden hun familieleden tegemoet. De Koude Oorlog was voorbij, we waren vrienden met de Russen. Dit moest nooit meer gebeuren.
25 jaar later heeft de tijd ons echter ingehaald. Poetin speelt landje-pik op de Krim. De Russen schieten onze MH17 neer. O nee, dat mag je niet zeggen. Dat zou onze handelsbelangen wel eens kunnen schaden. Liever laten we onze koning en koningin een biertje drinken met Vladimir. Van ons sterke leger of onze daadkracht moeten we het immers niet hebben. Dus staan we oogluikend toe dat de Russen steeds vaker bommenwerpers, onderzeeërs en oorlogsschepen naar ons land sturen. Foei, lieve Vladimir, wil je dat niet meer doen?
Nee, dan Finland met zijn 5 miljoen inwoners. 900.000 reservisten roepen ze op, omdat de Russen hun luchtruim en territoriale wateren hebben geschonden. De Finnen tonen tenminste ballen. Hoelang staan wij Poetins provocaties nog toe? Het wordt tijd om te erkennen dat we in oorlog zijn. De Koude Oorlog II die wel erg warm aanvoelt.