Sylvia Visser

Een uur lang lig ik in mijn bed te wachten tot ik eruit getakeld word met de tillift.

‘Dan wachten ze maar.’

Mijn bloed kookt als ik hoor dat er op deze manier over mij gesproken wordt. Zelfstandig kan ik sinds een paar jaar niet meer in of uit bed. Hulpeloos voel ik me, machteloos. En alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, wordt er op deze respectloze manier over mij en andere zorgafnemers gesproken. Alsof we geen mensen zijn, maar cijfertjes in een managementdashboard. De productiviteit moet omhoog, daar rekent het management het personeel op af. Een zorgmedewerkster verstapte zich hier laatst en moest even stil blijven staan om niet flauw te vallen. Pauze om te eten wilde ze niet nemen, want er waren na mij ook nog cliënten die wachtten op zorg.

 

‘Fokus verleent assistentie bij algemene dagelijkse levensverrichtingen (ADL), 24 uur per dag, 7 dagen per week, op afroep van de cliënt. (…) de cliënt heeft zelf de regie in handen!’ staat op de website van Fokus, de organisatie die mij zorg levert. Dit is de reden dat ik hier wilde wonen. Nou ja, liever had ik natuurlijk volledig zelfstandig gewoond en geen hulp nodig gehad. Maar aangezien dat momenteel niet tot de mogelijkheden behoort, leek dit me mijn minst slechte optie. Liever dit dan een verpleeghuis. Fokus belooft er binnen een kwartier te zijn als je hulp nodig hebt. Niets blijkt echter minder waar. Er wordt in de uren van de zorgmedewerkers gesneden waardoor enorme wachttijden ontstaan voor de cliënten, waardoor de medewerkers onder grote druk werken en waardoor onverantwoorde situaties ontstaan van zorgverleners die helemaal alleen voor twaalf zwaar gehandicapte cliënten moeten zorgen, inclusief mensen aan de beademing die komen te overlijden als ze niet binnen twee minuten geholpen worden. En deze situatie ontstaat niet vanwege de personeelstekorten in de zorg. Nee, personeel is hier genoeg.

 

Nu zou ik kunnen schrijven dat je manager wordt of kraanmachinist of administrateur of IT’er als je geen hart hebt voor de zorg. Ik zou ook kunnen schrijven dat het management hier zich niet realiseert dat er zonder mij op zondag geen tournedos op het ivoren bord ligt, en zelfs geen droog brood. Dat schrijf ik echter niet, want ik weet van wie ik afhankelijk ben, wie de regie heeft over mijn leven.