Sylvia Visser

Laten we een wedstrijdje doen wie het meeste ongeluk heeft gehad de laatste jaren. Mijn gezondheid ging achteruit, mijn ex-man bedroog me een jaar lang met een ander, ik belandde permanent in een rolstoel door een blessure op een revalidatiecentrum, ik ging scheiden, ik moest verhuizen, ik kreeg een rebound-relatie met een man die me mishandelde, ik kreeg decubituswonden en overleefde dat twee keer ternauwernood, ik werd permanent afhankelijk van zorg en moest verhuizen naar een aangepaste woning met zorg op oproep. Wie kan dit beter?

 

Gaby Misuraca-Kalmann doet een poging. Gaby is een goede kennis die in Bunschoten in de straat achter mij woonde. Regelmatig dronken we samen een kopje thee en dan bakte Gaby de heerlijkste koekjes speciaal afgestemd op mijn dieet.

‘Heb je de brandweer vannacht gehoord?’, vroeg iemand.

Ik had wel wat sirenes gehoord toen ik naar bed ging, maar ik had er verder geen acht op geslagen.

‘Het huis van Gaby is afgebrand.’

Hoe was dit mogelijk?! Wat vreselijk! Het huis waar ze zoveel herinneringen had opgebouwd, verdwenen. Gaby verhuisde naar een appartement. En alsof de ellende nog niet groot genoeg was, kwam ze daar ten val en liep een incomplete dwarslaesie op. Gaby werd maanden opgenomen in een revalidatiecentrum.

 

Gaby zou Gaby niet zijn als ze alle ellende niet wist om te zetten in iets positiefs. Eerder deed ze dat ook na het overlijden van haar man. Ze debuteerde met het boek dat de naam van haar man draagt: ‘Gino’. Nu schreef ze het boek ‘Het kan altijd erger’. Dat is iets wat je wel leert als je wordt opgenomen in een revalidatiecentrum.

​

​

Op Goede Vrijdag 15 april om 15.30 uur vindt de boekpresentatie van 'Het kan altijd erger' plaats in de Bruna in Bunschoten, Ziel 53. Ik heb al een boek gekocht. Wie volgt?