Sylvia Visser

Limburgse vlaai haalt het natuurlijk niet bij een Bossche bol, maar het is stukken beter dan die misbaksels die de Albert Heijn voor Bossche bollen verkoopt. En ze wil wel iets lekkers meenemen voor hem. Pascal is zo treurig de laatste tijd. Nou heeft hij het ook niet makkelijk. Zijn broer was veel te jong. Daar zou zij ook kapot van zijn. Hun generatie hoort nog niet te gaan. Alhoewel dat bij sommigen al veel eerder gebeurt. Een oud-collega botste frontaal op een andere auto op zijn 26e. Met al haar oud-collega’s zoop ze zich helemaal klem na dit bericht. Bij een van hen bleef ze slapen omdat ze allebei niet alleen wilden zijn. Alhoewel het een aantrekkelijke man was, gebeurde er niets. En er gebeurde heel veel. Alleen had ze geen oog dicht gedaan.

Ze duwt hem de pruimenvlaai in zijn handen. Hij lacht. Dit is niet de Pascal van de laatste maanden. Ze had niet verwacht dat hij zo enthousiast zou zijn. Zijn ogen twinkelen. Zijn hele gezicht lacht.

   ‘Je straalt!’, zegt ze.

Ze lacht automatisch mee, terwijl ze meestal moeite moet doen zich niet in zijn neerslachtigheid mee te laten trekken. Ze heeft een schouderklopje verdiend voor haar goede daad. Ze laat zich op de bank zakken en pakt iets roods weg tussen de zitting en de armleuning naast haar. Een rood, kanten slipje.