Sylvia Visser

Racen op het circuit van Zandvoort? Parachutespringen? Bungeejumpen? Meer dan een jaar vroeg ik me af wat fotograaf en collega-schrijver Maarten Willems bedoelde met een spannende fotoshoot. Ik kon maar niet bedenken wat bloedstollend genoeg zou zijn. Tot hij reageerde op mijn blog ‘Op hakken’. Doodsangsten had ik uitgestaan tijdens mijn shoot op hakken. Hakken zijn voor mij tegenwoordig spannender dan paragliden,  abseilen en bergbeklimmen bij elkaar.
                Dus we spraken af dat het foto’s met hakken moesten worden. Spannender wordt het immers niet. Maarten regelde een studio in een schoenenmagazijn. Mooi gekozen, een symbolischer plek is niet denkbaar. Ik zag schoenen waarop ik zelfs toen ik nog goed ter been was, nooit heb kunnen lopen. Geweldig vond ik ook de stoel in de vorm van een damesschoen. De sfeer was direct ontspannen, terwijl we elkaar tot dat moment alleen nog maar via Facebook hadden gesproken. Bijzonder hoe er onmiddellijk chemie is tussen mensen die elkaar helemaal niet kennen.
                Inmiddels weet ik ook wat Maarten bedoelde met een spannende fotoshoot. Naïef dat ik daar niet eerder aan heb gedacht. Facebook blokkeerde mij immers vanwege het delen van een naaktfoto die Maarten had geschoten. Visioenen kwamen boven van een oud-huisgenoot. Een talentvolle kunstenaar die me wel honderd keer vroeg, naakt voor hem te poseren. Noem mij preuts, maar ik ben nooit op die uitnodiging ingegaan. Het waren ongetwijfeld prachtige tekeningen of schilderingen geworden. Maar het voelde voor mij vooral als een mooi excuus om mij uit de kleren te krijgen. In naam van de kunst natuurlijk.