Sylvia Visser

Ik moet mijn taxi nog bestellen. Ehm nee, ik moet mijn ambulance om naar het ziekenhuis te gaan nog reserveren. Het voelt gek dat een ziekenwagen mij thuis op komt halen om mij van A naar B te brengen. Aan gillende sirenes denk ik en aan levensbedreigende situaties. Niet aan gezellig kletsen en lachen met de ziekenautomedewerkers. Toch redden deze mensen wel mijn leven. De wond op mijn stuit is ontstaan door druk en daar mag dus absoluut geen druk op komen. Daarom moet ik liggend vervoerd worden, in de ambulancetaxi.

 

Twee maanden lang lig ik alweer in bed met een decubituswond. Doordat mijn rolstoel te klein is, raakten mijn voetplaten de grond en werd ik gelanceerd uit de rolstoel. Ik brak mijn been en moest het omhoog houden ter voorkoming van trombose. Daardoor kwam er te veel druk op mijn stuit en ontstond er een wond die bijna mijn dood werd, zo vernam ik in het ziekenhuis. De wond was open tot op het bot en dat had achtereenvolgens kunnen leiden tot botontsteking, bloedvergiftiging en de dood. Doodgaan aan trombose of overlijden aan een decubituswond, ik weet niet wat minder erg is. Twee maanden geleden was de wond 8 bij 8 centimeter, 4 centimeter diep en 3 centimeter ondermijning (een onderhuidse tunnel). Nu is de wond 0,8 bij 0,8 centimeter en 0,6 centimeter diep; de onderhuidse tunnel is dicht. Geen druk, veel eiwitten en wat vet op de botten is de remedie. Ik moet nog even volhouden.

 

Al voordat ik mijn been brak half november, was er een nieuwe rolstoel besteld. Nog steeds is die echter niet binnen. De voorlopige leverdatum staat nu op 3 maart, ik vind het schandalig dat ik zolang moet wachten op een passende rolstoel. Al voor de tweede keer heb ik nu een decubituswond die me bijna mijn leven kost, door een te kleine rolstoel.