Sylvia Visser

Sinds ik hem heb, ben ik helemaal om. Ik zweer bij mijn e-reader. Ik vind het heerlijk dat ik tientallen of honderden of zelfs duizenden boeken mee kan nemen door eenvoudig mijn e-reader van een paar honderd gram in mijn handtas te stoppen. Voorbij is de tijd dat ik een weekendtas vol met alleen maar boeken in de kofferbak meenam op vakantie. Voorbij de tijd dat ik tijdens een vliegvakantie boeken tekortkwam omdat ik er maar een paar meenam vanwege het gewicht. Dag, papieren boeken. Welkom, e-reader.

              Ik mis de geur van papier niet. Ik ruik namelijk niet aan mijn boeken, ik lees ze. Ik vind het niet vervelend om van e-papier te lezen, ik lees er net zo makkelijk van als van gewoon papier. Ik mis het omslaan van de bladzijden niet. Soms vergeet ik zelfs dat ik een e-boek lees en probeer ik met de hand de bladzijden om te slaan. Ik ben ook niet van de school die pretendeert dat je zogenaamde echte literatuur, echte kunstwerken, alleen maar van papier leest. Het gaat tenslotte om de tekst, niet om de drager.

               Toch zie ik wel een paar nadelen. Ik vind een boekenkast vol met honderden papieren boeken prachtig. Eén e-reader in een verder lege boekenkast is toch een beetje een sneu gezicht. Ik vraag me ook af hoe het moet als ik een auteur mijn boek wil laten signeren. Waar in mijn e-reader moet hij zijn handtekening zetten? Ik denk echter dat deze paar nadelen van een e-reader niet opwegen tegen de voordelen. Maar ik wil niet de indruk wekken dat ik voorstander ben van een totalitair systeem, dus krijgen jullie, beste lezers, ook inspraak. Daarom vraag ik jullie: willen jullie meer of minder papieren boeken?