Sylvia Visser

‘Onze levens zijn toch op een vreemde manier met elkaar verweven’, zei hij tegen me op de crematie van zijn moeder. Dit was enkele jaren na de begrafenis van mijn vader, de vorige keer dat ik hem zag. Hij had gelijk. Er waren rare parallellen tussen onze levens.
                In onze jeugd draaiden we jarenlang om elkaar heen. Het spel van aantrekken en afstoten. Hij was de eerste man voor mij. De man die ik nooit zal vergeten. Het kon niet anders dan dat hij de inspiratiebron was voor een van de verhalen uit mijn boek. We hadden nooit een relatie, maar troffen elkaar regelmatig tijdens het uitgaan. We wisten allebei hoe de avond zou eindigen, maar wilden dat de ander werk zou maken van de verovering.