Sylvia Visser

Op woensdagmorgen lig ik met een dikke kater in bed, gaat het liedje. Mijn witte, harige kater lag inderdaad bij mij in bed vanochtend, hij zal aan het liedje gedacht hebben. Wim Kersten bleef maar zingen dat ik op woensdagmorgen rode rozen zou krijgen, maar ik geloof dat mijn man iets vergeten is.

              Het thema voor carnaval 2015 is bij de begrafenis van Knillis bekendgemaakt: Oeteldonk, ge schittert. Van afwezigheid bedoelen ze. We moeten ons weer een jaar lang gedragen. Geen onzin, geen gein. Vandaag even een askruisje halen in de kerk en dan veertig dagen vasten. De plebaan van de Sint Jan beloofde dat hij de extra stoelen voor vandaag zou laten staan zodat er genoeg plek is voor ons allemaal. Wij, mede-schijnheiligen zoals hij ons noemde, hebben zondag natuurlijk beaamd dat we er zouden zijn. Dus, wie gaat er mee?

               Ik was eigenlijk vastbesloten om vandaag niet meer over Oeteldonk te schrijven. Ik heb er al genoeg over geschreven en ik wil de mensen die niet van carnaval houden, niet wegjagen van mijn blog (ik ben in de week van carnaval al een like kwijtgeraakt op mijn Facebookpagina). Ik faal echter jammerlijk. Het lukt me nog niet om carnaval los te laten. Ik sta mezelf daarom nog maar een extra dagje Oeteldonk toe. Vanaf morgen weer in het gareel, maar vandaag spoken de boeren, de durskes en de muziekskes van Oeteldonk nog even door mijn hoofd. Oeteldonk, ge schittert.