Sylvia Visser

Boze Bosschenaren belaagden mij vorige week. Ik had namelijk geschreven dat carnaval een achterlijk verkleedfeest is, een drankfestijn en een excuus om vreemd te gaan. Tja, aan carnaval moet je natuurlijk niet komen. Oeteldonk da gaot oe aon ut hart. Als geboren Oeteldonker en carnavalsvierder in hart en nieren beschreef ik met die woorden uiteraard niet mijn eigen mening, maar sommige Oeteldonkers dachten van wel.
                Misverstanden tussen schrijver en lezer ontstaan natuurlijk wel vaker. Doordat de schrijver niet duidelijk is geweest of doordat de lezer niet goed heeft gelezen. Begrijpend lezen en teksten schrijven leer je niet voor niks al vanaf de basisschool. Het is een vak. Mensen met een wiskundeknobbel halen onvoldoendes voor het onderdeel kansberekening door misinterpretatie van de lappen tekst. En zeer vaardige automobilisten zakken voor het theorie-examen doordat ze de vraag niet goed lezen.
                Door het ontbreken van de non-verbale communicatie kan bijvoorbeeld ironie makkelijk gemist worden. De PR-medewerkster Justine Sacco ondervond dit aan den lijve na het versturen van een grappig bedoelde tweet. Net voor een elf uur durende vlucht twitterde ze Going to Africa. Hope I don’t get AIDS. Just kidding. I’m white! Tienduizenden twitteraars lynchten haar online vanwege vermeend racisme. Justine had echter niks in de gaten doordat ze heerlijk in het vliegtuig zat. Bij aankomst in Afrika verwijderde ze de tweet, maar het kwaad was al geschied. Medewerkers van het Zuid-Afrikaanse hotel waar ze zou verblijven, dreigden te staken als Sacco zou inchecken. Dus brak ze haar vakantie eerder af. De tweet ruïneerde niet alleen haar vakantie. Ze werd ontslagen, ontving doodsbedreigingen en moest verhuizen. Dan zijn die Oeteldonkers helemaal zo gek nog niet.