Onverantwoord
verhaal
23 april 2018
‘Nee, niet eens een stoer verhaal. Domweg gestruikeld.’
‘Hoe dan?!’ Beps ogen worden groot.
‘Bij de supermarkt. Ik wilde van mijn auto naar binnen lopen en opeens lag ik op de grond.’
‘Meisje, toch. En nu zit je in het gips?’
‘Ja, daar ben ik wel zoet mee de komende tijd’, zegt Elke.
‘Wat balen, zeg.’
‘Ja, nogal. Ik baal er flink van.’
‘Hoe ben je eigenlijk bij het ziekenhuis gekomen?’
‘Gewoon, met de auto.’
‘Je kon toch niet schakelen?’
‘Jawel, met links.’
Bep schudt haar hoofd. ‘Onverantwoord!’
‘Wat had ik dan moeten doen? Ik kon toch moeilijk met een gebroken arm blijven rondlopen.’
‘Je had iemand om hulp kunnen vragen.’
‘Wie dan? Jij zit een paar honderd kilometer verderop’, zegt Elke.
‘Wie dan ook. En hoe ga je je nu verder redden?’
‘Met één arm, zal wel moeten.’
‘Dit kan zo niet. Ik kom je halen’, zegt Bep.
‘Ma-am, ik red me heus wel.’ Elke zucht.
‘Nee, dit gaat zo niet. Ik moet nog wat dingen doen, maar dan vertrek ik. Denk dat ik rond middernacht bij je ben.’
Lees ook:
