Sylvia Visser

De Oranjegekte heeft weer toegeslagen, zeker bij de burgemeester van Amstelveen die op Koningsdag zijn hand op de bil van Máxima legde. Menig man zal wel jaloers op hem geweest zijn. De straten hangen vol met oranje vlaggetjes, de mensen dragen oranje shirts en zelfs de tompoezen zijn oranje. Hier boven de rivieren proberen ze het oranje glazuur wel te verstoppen onder een dot slagroom, maar ja. Niet iedereen begrijpt dat een tompoes geen slagroom nodig heeft.

         Voor het eerst vieren we Koningsdag in plaats van Koninginnedag. Het is even wennen dat we onze oranje outfit niet op 30 april, maar op 27 en dit jaar zelfs al op 26 april uit de mottenballen moeten halen. Gelukkig hoeven we de uitdossing voorlopig niet op te bergen, want op 5 mei komt hij ook weer van pas. Op 5 mei vieren we onze vrijheid. Dit jaar misschien wel wat uitbundiger dan andere jaren nu een derde van de Nederlanders bang is voor een Derde Wereldoorlog. Zolang Poetin reallife-stratego blijft spelen met Obama, zal dat wel niet veranderen.

          Misschien moet ik voor het eerst in jaren maar weer eens naar een bevrijdingsfestival gaan. Mijn eerste en laatste herinnering daaraan is hoe mijn borstkas in elkaar geduwd werd, hoe ik bijna plat gedrukt werd toen 2 Unlimited het podium betrad in Den Bosch. Niet echt voor herhaling vatbaar, maar zou het publiek ook zo wild worden van Kensington, Douwe Bob of Gers Pardoel? Misschien kijk ik voor de zekerheid maar gewoon thuis de film Soldaat van Oranje. Dan kan ik me vast voorbereiden op mijn bezoek aan de musical later die week. Morgen!