Sylvia Visser

Een zak van een vent is het! Wendy woelt in bed. Onbegrijpelijk dat gedrag van hem. Oneerlijk is het. Eerst roept hij maar van alles tegen haar en daarna gooit hij de deur dicht. Hij wil er niks meer over zeggen, het gesprek niet aangaan. Ze moet slapen. Hij is het niet waard, al die slapeloze nachten. Ze pakt haar telefoon en zet slaapmeditatie aan op YouTube: Lekker diep slapen zonder te piekeren of wakker te liggen.
               ‘Zorg dat je zo lekker mogelijk ligt, ontspannen, en doe je ogen dicht.’ Wendy draait op haar linkerzij. De foetushouding vindt ze het lekkerst. Zou dat iets betekenen? Verlangen naar de baarmoeder of zo. Nee, ze moet zich concentreren. Ze moet luisteren. Ze moet ontspannen. ‘Er is iets op dit moment waarvan je je niet bewust bent tot ik het noem, en dan word je je er heel bewust van.’ Waar slaat dit op? Er zijn zoveel dingen waarvan ze zich niet bewust is. Van het weer buiten bijvoorbeeld. Geen idee of het regent of niet. Nee, opletten. Ontspannen.

               ‘Je kunt je bewust zijn van de tijd of je totaal niet bewust zijn van de tijd.’ Hoelang zou die oefening duren? Schiet eens op. Het is al twee uur en ze moet morgen weer vroeg  op. ‘Je kunt je bewust zijn van het heden of het verleden of de toekomst.’ Niet normaal wat hij allemaal heeft gezegd. Dat hij zich eens met zijn eigen leven bemoeit. Het volste recht heeft hij om over haar te oordelen, vindt hij. Wendy opent haar ogen en draait zich woest op haar rug. Ze geeft het op. Kennelijk heeft ze weer plafonddienst vannacht.