Sylvia Visser

Iedere vrijdag schrijft Sylvia Visser een kort verhaal.

Archief

Ze stopt haar vinger in haar mond en zuigt eraan. ‘Verdomme, ik kan ook niks!’ Het bloed loopt over haar hele hand. Kwaad smijt ze het aardappelschilmesje neer. Een vingertop bloedt altijd als een gek. Alles zit onder. De stroom gaat van de snee via haar handpalm over haar pols. Ze likt haar arm af. Met haar goede hand rommelt ze in de keukenla op zoek naar een pleister. Gevonden. Ze draait hem strak om de vingertop in de hoop daarmee het bloeden te stelpen.
 

Lees verder

Van de dingen die voorbijgaan, vertellen de stenen me. Ooit stond hier het Energie- en Waterbedrijf. De plaats waar mijn vader als jonge man met veel plezier werkte. Hij was ambitieus, maakte carrière. De wereld lag aan zijn voeten. Hij hield collega’s voor de gek en kon daar jaren later nog gepassioneerd over praten. Hoe hij de wijsvinger greep van een collega die al wijzend een verhaal vertelde. Smakelijk lachte hij om de verbaasde blik die hij vervolgens kreeg. De goedlachsheid had hij van mijn oma.

 

Lees verder

Ik volg haar nu geruime tijd. Op Facebook, op Instagram, op Twitter. En soms ook bij haar in de straat. Keurig gekleed is ze altijd. Parelketting. Kokerrok. Pumps. Een droom van een vrouw. Voor de meeste mannen out of their league.
                De band tussen ons verandert echter. Wordt alsmaar hechter, steeds intiemer. Eerst kon er niet eens een glimlach vanaf, maar die periode ligt ver achter ons. Ik zie haar nu ook wel naar mij kijken. Als ik achter haar loop, draait ze zelfs speciaal haar hoofd om.
 

Lees verder