Lees ook:
Waanzin
blog
4 april 2018
Normaal helpt schrijven me mijn gedachten te ordenen. Uren zit ik al met mijn laptop op schoot en de chaos in mijn hoofd wordt alleen maar groter. Drie ontbrekende antwoorden drijven mij tot waanzin. Ik weet niet wat me beweegt om te schrijven, ik weet niet wat de noodzaak is van het eigenlijke verhaal dat me drijft en ik weet ook niet wat mijn literaire ambitie is. Ik weet alleen dat ik graag schrijf, dat ik altijd graag geschreven heb en dat ik het altijd zal blijven doen.
Als kind al schreef ik dagboeken vol. Ik schreef over wat ik beleefde, over wat ik voelde. Vooral dat laatste. Ik schreef emoties van me af, ordende mijn gedachten al schrijvende. Ik schreef verhalen en gedichten. Ik zocht vormen om me te uiten. Dat had ook met schilderen of muziek gekund, maar daar had ik geen talent voor. En perfectionist als ik ben, wil ik graag goed doen wat ik doe. Liever nog doe ik de dingen perfect, maar inmiddels beschik ik over voldoende realiteitszin om te beseffen dat perfectie niet bestaat.
Nu ben ik een column verder en weet ik nog steeds de antwoorden niet. Ik ben jaloers op mensen die weten waarom ze doen wat ze doen, waarom het belangrijk is wat ze doen en wat ze willen bereiken. En mensen die zichzelf die vragen niet stellen, benijd ik nog veel meer.