Sylvia Visser

De meester zou er toch geen rode streep doorheen zetten? Het was haar naam, dus zij mocht beslissen hoe ze hem schreef. Vond ze. Met ‘ssch’  stond zoveel chiquer. Ze snapte niet waarom haar voorouders haar naam ooit gewijzigd hadden. Visser was veel minder mooi dan Visscher. Misschien vonden ze het toen modern en wilden ze met de tijd meegaan. Voor haar had het niet gehoeven. Ze vond dat ouderwetse tot de verbeelding spreken.

               Bij Visser dacht ze aan een van die mannetjes met een hengel langs de kant van de sloot. Bij Visscher kwamen vanzelf beelden van noeste arbeid op een woeste Zuiderzee. Sterke mannen die de wilde golven bedwongen en een schip vol verse vis meenamen voor moeder de vrouw. Soms lukte dat misschien niet en konden ze al die hongerige kindermondjes niet voeden. Ze hoefde niet jaloers te zijn op het zware leven van haar voorouders, maar het was zonder twijfel stukken minder saai dan haar leven. Ze legde haar opstelschrift met een onzekere blik op het bureau van de meester.